Geschiedenis van de Transfer Factor
Wetenschappers weten al lang dat colostrum (de eerste moedermelk) een stof bevat die immuniteit van de ene persoon op de andere kan overbrengen (transfereren). Omdat men niet wist welke stof het precies was, noemde men het lange tijd ‘transferfactor’. Deze mysterieuze factor kon blijkbaar ook uit witte bloedcellen gehaald worden.
Tijdens het bestuderen van tuberculose in 1949, ontdekte Dr. H. Sherwood Lawrence (voormalig hoofd van de afdeling infectieziekten en immunologie aan de Universiteit van New York), dat hij een positieve reactie van het immuunsysteem van een genezen donor kon overbrengen op een ontvanger die nog nooit in aanraking was geweest met tuberculose. Hij gebruikte daarvoor menselijke witte bloedcellen die hij intraveneus (in de ader) toediende.
Prolinerijke Polypeptide
In 1974 isoleerde een groep Poolse wetenschappers peptiden en kleine polopeptiden uit colostrum van koeien. Ze noemden ze colostrinine. Men stelde vast dat het eigenlijk de mysterieuze transferfactor was. Omdat men nu wist over welke substantie het ging werd de naam transferfactor vervangen door Prolinerijke Polypeptiden (PRP’s). Maar in de medische literatuur spreekt men vaak nog over transferfactoren of soms ook infopeptiden. Peptiden zijn korte ketens van aminozuren die niet de complexe structuur van eiwitten hebben.
Prolinerijke Polypeptiden bevatten een ongewoon grote hoeveelheid van het aminozuur proline. Deze PRP’s brengen boodschappen over tussen cellen en bezitten de unieke eigenschap om het immuunsysteem te moduleren. Ze activeren het immuunsysteem wanneer het een infectie of verkeerde celdeling moet bestrijden, en remmen het af wanneer het overactief is, zoals bij allergie (astma, hooikoorts, eczeem) en auto-immuunziekten (bv. reumatoïde artritis, de ziekte van Crohn, etc.)
Hoewel transferfactoren of PRP’s door onderzoekers en wetenschappers over heel de wereld beschouwd werden als een belangrijke ontdekking, trad penicilline op de voorgrond als wondermiddel tegen ziektes en infecties. Ook nu nog nemen antibiotica een centrale plaats in bij het bestrijden van infectieziekten.
Verbeterde technologie
Sinds het grensverleggende levenswerk van Lawrence, hebben duizenden wetenschappelijke studies de effectiviteit van transferfactoren onderzocht. De wetenschap is enorm geëvolueerd sinds het prille begin, vlak na de ontdekking.
Tijdens de afgelopen decennia hebben een aantal immunologische en technologische ontwikkelingen een grote impact gehad op de wetenschap van de Transfer Factor.
In de begindagen van de therapieën met transferfactoren werden menselijke donors gebruikt en transferfactoren werden via injecties toegediend. In de jaren 1980 ontdekte de medische wetenschap de werkzaamheid en compatibiliteit (verenigbaarheid) van de dierlijke transfer factor. Men stelde vast dat (in tegenstelling tot antilichamen van dieren) de transferfactor wel compatibel is met de mens. Dat betekent dat we gebruik kunnen maken van transferfactoren afkomstig van dieren met een veerkrachtig immuunsysteem.
In de jaren 1980 ontdekte men dat transferfactoren ook oraal (via de mond) toegediend kunnen worden, wat logisch is, omdat het van moeder op kind wordt overgedragen via het colostrum. Een groot aantal studies onderbouwt de doeltreffendheid van oraal ingenomen transferfactoren.
Pas onlangs hebben wetenschappers technieken ontwikkeld die nodig waren om transferfactoren te isoleren en te concentreren voor een optimale werking. Hoewel kleine hoeveelheden transferfactoren voorkomen in colostrum, kunnen ze worden geïsoleerd en gezuiverd voor een optimaal resultaat. Het heeft bijna 50 jaar geduurd voor men erin slaagde een breed spectrum immunomodulator van ongespecificeerde soorten transferfactoren te ontwikkelen. Sommige van de technologieën die daaraan ten grondslag liggen hebben gepatenteerde transferfactoren opgeleverd, die goed opgenomen worden, effectief zijn en vrij van ongewenste bijwerkingen.
Heeft u vragen? Vul het formulier in en ik neem zo spoedig mogelijk contact met u op